W niedzielę 11 czerwca w Grodźcu, w powiecie konińskim, odbędą się uroczystości związane ze 100-leciem urodzin abp. Bronisława Dąbrowskiego, sekretarza generalnego Episkopatu w czasach komunizmu, bliskiego współpracownika kard. Stefana Wyszyńskiego oraz kard. Józefa Glempa. Mszy św. będzie przewodniczył biskup włocławski Wiesław Mering, a homilię wygłosi sekretarz generalny Konferencji Episkopatu Polski bp Artur G. Miziński.

Msza św. sprawowana 11 czerwca w kościele parafialnym pw. św. Wojciecha Biskupa i Męczennika w Grodźcu – w miejscowości urodzenia abp. Bronisława Dąbrowskiego to jedno z wydarzeń obchodzonego roku 100-lecia jego urodzin.

Bronisław Wacław Dąbrowski uro­dził się 2 listopada 1917 r. w Grodźcu koło Konina (obecnie diec. włocławska). Wychowywany przez matkę (ojciec zginął podczas wojny z bolszewikami w roku 1920) z domu rodzinnego wyniósł wielkie nabożeń­stwo do Matki Bożej. Szkołę podstawową (1924-31) ukoń­czył w Grodźcu i Królikowie. W 1935 roku wstąpił do nowicjatu Zgroma­dzenia Księży Orionistów w Zduńskiej Woli, gdzie rozpoczął naukę w niż­szym seminarium duchownym, zakoń­czoną egzaminem matural­nym. W tym czasie był zaangażowany m.in. w Sodalicji Mariańskiej. Redagował także osobisty dziennik. Tuż przed wojną przełożeni wysłali go na studia do Tortony we Włoszech, gdzie osobiście poznał św. Alojzego Orione, założyciela zgromadzenia. Po wybuchu wojny, wrócił do Polski.

W latach 1939-43 był wychowawcą chłopców w oriońskim kolegium przy ul. Barskiej w Warszawie. Jednocześnie studiował teologię w tajnym seminarium (Clandestinum Seminarium) w Warszawie. 8 grud­nia 1943 roku złożył śluby wieczyste w Zgromadzeniu Orionistów w Zduń­skiej Woli.

W 1944 roku wraz z grupą innych kleryków został wywieziony do obozu koncen­tracyjnego w Bittinheim koło Dachau. Na wolność wyszedł po zakończeniu wojny. 10 czerwca 1945 roku otrzymał z rąk abp. Antoniego Szlagowskiego święce­nia kapłańskie. Pracował w pa­rafii we Włocławku, następnie zajął się zorganizowaniem w Izbicy Ku­jawskiej domu opieki dla sierot wojen­nych. Po powrocie do Warszawy kierował bursą dla chłopców.

15 maja 1950 roku został mianowany dyrektorem Biura Sekretariatu Konferencji Episkopatu Polski. Oprócz tego powie­rzono mu funkcję dyrektora Wydziału Spraw Zakonnych przy Sekretariacie Prymasa, otrzymał także upoważ­nienie do prowadzenia rozmów z wła­dzami państwowymi.

23 listopada 1961 roku pa­pież Jan XXIII mianował ks. Dąbrowskiego biskupem pomocniczym archidiecezji warszaw­skiej. Sakrę biskupią przyjął 25 marca 1962 roku z rąk kard. Stefana Wy­szyńskiego. Siedem lat później został wy­brany sekretarzem generalnym Konferencji Episkopatu Polski. Urząd ten pełnił do przejścia na eme­ryturę w 1993 roku. W 1982 roku pa­pież Jan Paweł II podniósł go do god­ności arcybiskupa.

W 1990 roku abp Bronisław Dąbrowski otrzymał tytuł doktora honoris causa Katolickiego Uniwersytetu Lu­belskiego. W ten sposób podkreślono zasługi Arcy­biskupa „dla obrony wolności Kościoła w trudnych czasach komunizmu oraz wkład, jaki włożył w rozwój nauki teo­logicznej w Polsce”. W 1993 roku otrzy­mał z rąk prezydenta RP Lecha Wałęsy Krzyż Komandorski z Gwiazdą Orderu Odrodzenia Polski.

Zmarł 25 grudnia 1997 r. Został pocho­wany na warszawskich Powązkach, w grobie biskupów pomocniczych warszawskich.